Cukrzyca ciążowa

Zaburzenia tolerancji glukozy, wykryte po raz pierwszy w czasie ciąży, (rozpoznawane zwykle między 24 a 28 tygodniem ciąży), ustępujące zazwyczaj po porodzie. Za rozwój cukrzycy u ciężarnych kobiet odpowiedzialne są zmiany hormonalne zachodzące w ich organizmie. W normalnych warunkach insulina (hormon produkowany przez trzustkę) odnajduję cząsteczki glukozy, „wpycha” je do komórek, gdzie glukoza jest wykorzystywana i zamieniania na energię. Podczas ciąży komórki stają się bardziej oporne na insulinę (są mniej wrażliwe na insulinę), nie wpuszczają tak chętnie glukozy do komórek stąd zapotrzebowanie na insulinę wzrasta. Dzieje się tak dlatego, że produkowane w zwiększonych ilościach hormony zaczynają blokować działanie insuliny. Wraz ze wzrostem łożyska, zwiększa się ilość wytwarzanych hormonów a tym samym wzrasta insulinooporność. Organizm kobiety ciężarnej może zareagować w dwojaki sposób: albo zaczyna wytwarzać zwiększone ilości insuliny albo trzustka nie nadąża z wydzielaniem większych ilości tego hormonu co skutkuje utrzymywaniem się podwyższonego stężenia glukozy we krwi. Wysokie stężenie glukozy we krwi matki może być niebezpieczne dla płodu. Nieleczona cukrzyca ciążowa powoduje, że zwiększone ilości glukozy przechodzą do płodu. Komórki trzustki płodu zaczynają produkować duże ilości insuliny i taka sytuacja nie zmienia się nawet po porodzie. W efekcie u dziecka może wystąpić niedocukrzenie. Cukrzyca ciążowa może również zwiększać ryzyko poronienia, makrosomii płodu (gdy masa urodzeniowa dziecka jest zbyt duża w stosunku do wieku płodowego) ze wskazaniem do cesarskiego cięcia lub hipotrofii (zahamowania wzrostu płodu). Może także zwiększyć ryzyko pojawienia się wad rozwojowych u dziecka takich jak: wady serca, układu nerwowego, układu kostnego itp.